Het gaat volgens mij in de kern om puur en authentiek jezelf te zijn. Gewoon doen wat je voelt en wat voor jou waar is. Zolang we blijven wachten op erkenning van een ander, dat zij ons zien, waarderen of bevestigen, geven we onbewust onze kracht uit handen. We raken verstrikt in situaties die ons klein houden, omdat we hopen dat iets buiten ons ons zal helen. Maar op het moment dat we werkelijk geworteld raken in onze eigen waarde, onze eigen stem en onze diepste waardigheid, verschuift alles. Dan wordt het niet alleen makkelijker om grenzen te stellen of weg te lopen van wat ons niet dient: we beginnen ook bewust te kiezen voor wat ons wél voedt. We blijven niet langer hangen in het oude, maar stappen vol vertrouwen het nieuwe in. We gaan luisteren naar de fluistering van onze ziel, en bouwen een leven dat klopt. Een leven in verbinding met wie we werkelijk zijn. Een écht mooi leven. 

Zelfliefde is geen luxe, geen eindpunt en geen trucje. Het is wat mij betreft een basisbehoefte. Een innerlijke bedding waar alles in jouw leven op rust. Als je niet alleen bezig bent met overleven, maar écht wil leven, met betekenis, verbinding, vreugde, dan begint dat bij de manier waarop je jezelf ziet en behandelt.
 

Zelfliefde betekent dat je fundamenteel ‘ja’ zegt tegen jezelf. Niet alleen op je goede dagen, maar juist ook als je het even niet weet, als je struikelt, als je in oude patronen vervalt. Het is het besef dat je ook dan nog steeds waardevol bent. Dat jouw menselijkheid niet iets is om te verbergen, maar om te eren.

Ik geloof dat waar we allemaal werkelijk naar op zoek zijn, wat ons écht vervult, liefde is. Liefde voor onszelf en liefdevol contact met anderen. Zonder die liefde ontstaat leegte. Dat is pijnlijk en verwarrend. Succes, bezit of status kunnen dat gemis niet vullen. Wat we eigenlijk zoeken, is thuiskomen. Bij onszelf, bij gelijkgestemden. Die diepe vervulling die voelbaar wordt als je in contact staat met je ziel. Dat heimwee naar het niet-aardse is vaak een roep om jezelf weer echt te voelen. En zodra je thuiskomt in jezelf, voel je vanzelf weer dat je deel bent van iets groters.
 

Wanneer je jezelf met zachtheid leert dragen, verandert er iets wezenlijks. Je blik op de wereld verzacht. Je relaties verdiepen. Je masker zakt af, omdat je voelt dat je niets hoeft te bewijzen. In plaats van jezelf te verliezen in pleasen of aanpassen, ontstaat er ruimte om echt aanwezig te zijn. Voor jezelf én voor anderen.
 

Zelfliefde opent je hart. Het brengt je in contact met je lichaam, je natuur, je intuïtie. Je gaat herkennen wat echt is en doorzien wat aangeleerd is. Je hoeft anderen niet meer nodig te hebben om jezelf heel te voelen. Relaties worden geen opvulling van een leegte, maar een verrijking van een al vervuld bestaan. Dat maakt je veel minder afhankelijk en behoeftig. Liefde voor jezelf is de basis van échte vrijheid. En die vrijheid maakt dat je keuzes gaat maken die kloppen met jouw kern. Je volgt je eigen ritme, je durft te verlangen, je gaat leven in plaats van geleefd worden.
 

In een wereld waarin zoveel mensen zichzelf veroordelen of vergeten zijn wie ze werkelijk zijn, geloof ik dat zelfliefde revolutionair is. Dat is mijn droom: een wereld waarin mensen zichzelf werkelijk liefhebben. Zodat we ook elkaar weer echt kunnen zien.